sawa ka na bang maging pilipino? (Mar 23, '09 1:43 AM)

kung oo, isang tadyak para sayo!
bakit inaayawan mo pagiging pinoy mo?
kahit pagbalibaliktarin mo man ang mundo, pinoy ka parin!
kahit magpapalit ka pa ng citizenship o magmigrate para lang makakuha ng green card o kahit pa mag-asawa ka ng kano, pinoy ka parin!
sa mata ng tao sa paligid mo at higit sa lahat, sa mata ng Diyos, pinoy ka parin!

you may find this corny, pero ano magagawa ko, kelangan ko ng outlet eh!
sisihin niyo si Bob Ong! na-High blood ako habang nagbabasa ng libro niya eh.
haha.. funny kasi masyado akong affected..
basahin niyo din yung bakit baliktad magbasa ng libro ang mga pilipino..
sa una mabibwisit kayo kasi mejo corny at nakakapagod basahin, pero pagdating niyo sa dulo, ayun na!
ang alam ko, matagal na yung libro, pero nakakagulat kasi, kung ano yung mga issue that time, eh parang yun parin hanggang ngayon, walang pagbabago, actually, mas worse. i mean worst! kung may word lang na worstest! baka yun na ang Pilipinas after 5 years. take note, 5 years lang.. hindi sa minamaliit ko bansa natin, pero yun ang nakikita ko eh..

pano ba naman kasi uunlad bansa natin kung wala namang ginagawa mga tao kundi pagnakawan ang isa't isa diba? kung di man pagnakawan, dadayain naman. banas diba! tapos, tapos, magrereklamo mga tao, ano, magproprotesta, magwewelga. mula noon hanggang ngayon, sige nga, may nagawa ba mga pagrereklamo ng mga tao? yumaman na ba mahihirap? nasolusyonan ba mga problema? excuse me! wala kayang nangyayare! nagpapagod lang kayo, nagsasayang ng energy, ng laway at lalo't higit, ng pera! pera para sa pamasahe, makapunta lang sa meeting place kung san uumpisahan ang pagproprotesta; pera para sa mga pintura, ply wood, cardboard, at kung anek anek pang props!; pera para sa kuryente para sa microphone at batery para sa mega phone! kahit anong sigaw naman di naririnig eh. alam yun ng mga tao pero sige parin sila sa pagrereklamo. parang ewan lang. eh kung tigilan nalang ang pagrereklamo at umpisahan kumilos? diba? parang mas okay yun. at isabay na rin ang paghikayat sa iba na kumilos di. parang yung sa movie na pay it forward(tama ba?), parang networking! kumilos ka, magyaya ng dalawa at sabihan mo din silang magyaya ng iba pang dalawa hanggang sa lahat na kumikilos. oh diba mas okay? kesa reklamo ka ng reklamo wala namang nagyayare!

isa pa, alam niyo bang nilalait tayo ng mga taga ibang bansa? ang dami nang nasasabing hindi maganda laban sa lahi natin. nakakainis! hmm? kung iisipin, may mga iilan na may katotohanan, pero please naman! wag niyo sabihing okay lang yun sa inyo? oo nakakahiya, pero di yun rason para talikuran ang pagiging pinoy. diba dapat imbes na tinatalikuran natin ang lahi natin, mas dapat na ipagtanggol natin? tama diba? hindi sa paraang makikipag-away tayo. sapat na yung ipamukha natin sa kanila na mali sila. na may mas higit pang dapat nila malaman tungkol sa atin, at hindi lang puro tungkol sa mga kasiraan natin. para naman silang ano! kala ba nila wala silang mga ugaling kalait-lait? epal nila ah! baka nakakalimutan nila, parepareho lang tayong tao! may karapatang magkamali at syempre may karapatan ding bumangon at magbago. 

buksan natin mga mata natin! ang daming kasiraan ng bansa natin. at obligasyon natin na ayusin ang mga ito. you may think na wala tayong magagawa. pero mali kayo. may magagawa tayo, maliit man, pero pag sama sama tayong kumilos, makakapagpabago ng buhay natin. pag-isipan niyo!


***yes! Claire for president!
joke lang.. minsan lang ako magseryoso, kaya wag niyong tawanan to!
haha.. 

ü

01.30.09

Certified Volunteer Blood Donor!
I donated blood, and I am now an official life saver!
haha..
super late post..
grabeng kaba yung nafeel ko before ako kunan ng dugo..
well bago yun, matagal akong naghintay for the interview ekek and all. tumakbo pa ako acctually sa Adriatico for the signature of my tita. take note, pag balik ko sa SPUM tgaktak ang pawis ko. at nung ichecheck na yung blood type, at syemprebago ako tinurukan ako ng maiiksing needle, nagpapapaypay ako sa sobrang pagkahingal. ikaw ba naman tumakbo, hindi ka hingalin? haha. aty niloko ako ni kuya na cute. haha. kinakabahan daw ba ako? sabi ko, "no! napagod lang ako." haha. ayun na, he's preparing, he held my hand, placed it near him, got my ring finger then inserted an engagement ring! haha.. joke. he cleaned my finger with a cotton ball damped with alcohol, then he got the needle and boom. the blood came out. sabi niya, "wow! ang tapang naman, ulitin natin?" haha.. sa isip ko, "kuya? joke ka ba? daliri mo kaya butasin ko?" haha. but i just said, "ay kuya 'wag na, mahapdi eh." and then we laughed. then next is the checking of blood pressure. wala akong naalalang sinabi ni kuya doon. haha. after that, i stayed at the waiting area for my turn. pero ang tagal! dumating na si Gracielle at lahat, ang dami parin. pinanood namin yung pagpasok ng toothpick-sized needle sa mga braso nila at ini-imagine ko yung pagpasok nung needle na iyon sa braso ko. OMG! naisip ko, mabubutas yung braso ko! haha. kaloka. since hindi na kami makapaghintay, nagpunta nalang kami sa guidance, dahil may so-called-survey kaming sasagutan. amp! gutom na ako nun. so we decided, kakain kami sa Giddy's! yum! tagal ko nang di nakakain dun. after maubos ang food, nagbalik na kami. ayun! mejo konti nalang tao! mag-aala una na kasi noon. so ayun, waiting again for my turn. at dumating na din si Nigel at si Adrianne at Si Xy din. manonood sila. haha.. sine? nauna si Nigel, niloloko niya ko, masakit daw. umarte pa siya na parang iiyak. pero nilakasan ko loob ko. sabi ko, "pinasok ko 'to, paninindigan ko!" kahit pa alam kong isa ang needle sa dinamidami ng kinatatakutan ko. amp! turn ko na. i asked ate, "ate, masakit po ba iyan?" she said, "isipin mo nalang ang mga taong matutulungan mo." dahil sa narinig ko, parang nawala yung kaba ko. ituturok na, di ako tumingin, nakapatong ang right na braso ko sa mata ko habang binubutas ang left na braso ko. haha. aray! mahapdi! parang pinunit yung balat ko. pero nawala yung sakit noong naalala ko yung sinabi ni ate. kailangan may ipress na stress ball, pero di ko na kaya kasi sobrang manhid na yung kamay ko. noon ko lang nafeel yun! grabe. pero para naman yun sa mga nangangailangan kaya ok n.. tapos, saglit lang ay tatanggalin na, nagtaka ako, bat ang bilis? naalala ko, yung nakasulat na amount ng blood na dapat ko lang idonate. at ayun! tapos na! gaan sa pakiramdam. haha. try niyo din! masaya!ü

überness! (Dec 24, '08 2:07 AM)

BIGAY PUSO 12.24.o8
super HELP.super BONDINGS.
and i super miss my HS FRIENDS!

grabe, umaga palang super pagod na. buhat to death ang drama ng mga woodrigeans at alumni. as usual, girl power na naman dahil super laki ng lamang ng bilang ng mga girls kesa sa mga boys. pero ok lang! masarap tumulong. sobrang nag-enjoy ako kasi nakakatuwa, kahit yung mga super bata pa, nagbubuhat just to help. imagine, at a young age. nakakatuwa diba? kahit kami, tatlo tatlong pairs ng plastic ang binubuhat at sila ay isang pair lang hati pa, mabibilib ka talaga sa kanila. as in SUPER!(love the word!ü). iba talaga ang woodrigean spirit! kaya lang may mga di talaga maiwasang kainisan. may mga tao kasi talagang di bukal sa puso ang pagtulong. ultimo mga bata pinapatos. bastusan. haha. sigawan ba ang mga bata. eh hangad lang naman nilang makatanggap ng mga biyaya eh. konting laruan lang ang hinihingi nila. tapos sisigawan pa. tsk2! haha. galit na ako.ü ahaha. basta ako masaya dahil nakatulong ako. kahit super basa na yungKILIKILI ko! haha. kadiri. nakapink pa ako. halatang halata. nyahaha. di bale, nakahelp naman ako eh. masaya na ako doon..

bukod sa pagtulong, syempre may bonus pa yan na bondings!
after ng pagbibigay, syempre may karapatan naman kaming magpahinga diba? haha. so nakipagkwentuhan kami kay MS. CHREZ! may parang hot sit pa nga eh. ay salamat nga pala sa kudyapi batch '08-'09 sa spag. nabusog kami!ü at saka kay ms. chrez at jen sa soft drinks. mwah mwah! ayon, mga love life ang napag-usapan namin. haha. so many great words from ms. chrez ang nasagap namin. thanks!ü tapos ayon. dahil birthday ng kapatid ko, direcho kami sa bahay. nabusog ba kayo? haha. may nahihiya pa nga eh. si YUUKI. haha. bakit kaya siya nahihiya? nakakalungkot nga lang kasi umalis silaJEN, BHEX, JAY at TER kakagad. di tuloy sila nag-abot ni MS. SOL. sayang. namiss pa naman namin ang isa't isa. haha. di bale, magset kami ng date para sa bonding kay ms. sol. haha. excited! wahaha. na-issue pa pala ako ni ms. sol kay... alam niyo n! ayon lang..

bitter-sweet day..
-end-♥♥♥

special thanks to:
MARC
BHEX
TER
JAY
JEN
MS. SOL
MS. CHREZ
MY BROTHER AND HIS VISITORS
MY MAMA
AND MOST ESPECIALLY, TO GOD!♥

Long Time No Blog

Busy ba ako? Hindi naman. Tinatamad? Hindi rin. Wala lang. Parang wala sa mood or wala lang talagang sasabihin. Hay. Ang labo ko talaga. Dati may excuse ako sa pagdedettach, pero ngayon wala. Naguiguilty na nga ako eh. Kasi parang ang layo na ng mga tao sa akin. Kasi hindi ko sila hinahayaan lumapit sa akin. Basta! Nakakainis na ako. Alam kong may mga nagtatampo na sa akin. Sorry, di ko din kasi maintindihan sarili ko.

Para akong isang tao na may dalawang buhay. Si number one na dati nang nag-eexist at si number two lang na bago lang nag-appear. Sa buhay ni number one, nandun yung mga taong matagal na akong kilala at matagal ko na ding kilala. Sila yung mga taong nakita yung katarayan ko, yung mood swings ko, nakita yung mga kalokohan at kaseryosohan ko, yung dating ako. Sila yung mga taong parang "tinataguan" ko unintentionally. Sila yung mga mahal ko pero hirap akong i-express. Sila yung mga naneneglect ko. Sila yung mga namimiss ko. Sa buhay ni number two, nandun yung mga bago ko lang na nakilala. Yung mga taong ang tingin sa akin ay jolly at parang hindi marunong magseryoso. Sila yung mga taong nakikita yung pagiging sabog at baliw ko. Sila yung mga madalas kong nakakausap. Sila yung mga saglit ko pa lang nakikilala pero ang gaan na ng loob ko. Sila yung nagpapangiti sa akin lately. Normal naman na may multple personality tayo, pero ang hindi normal ay yung hindi sila magkatugma. Siguro nga baliw ako.

Yung totoo, miss ko na yung number one na buhay ko. Syempre, yung mga tao dun yung mga taong nakasanayan ko na. Nandoon yung mga taong mahal ko at mahal din ako kahit ang layo ko sa kanila. Isa lang gusto kong sabihin, yun ay "Sorry". Sorry kasi hindi ko talaga alam kung bat ang layo ko na. Sana wag niyo ako sukuan. Paparamdam din ako. Di pa nga lang siguro ngayon. Mahal ko kayo at sobrang miss ko na kayo. Pengeng time, babalik din ako. Again, sorry. Lalo na sa isang tao na ang layo na nga, nilalayuan ko pa. Sorry. Alam kong nasabi ko na sayo na intindihin mo kabaliwan ko at naiintindihan ko kung nagtatampo ka na. Pero please, wag mo kong i-hate. Sorry talaga. Miss na kita. Seryoso. Nakakainis kasi di ko naman maipakita yun. Di na ko nag-oopen ng FB ko. Pati twitter. Pati e-mail. Lahat di ko binubuksan. Sorry. :(

Hay... Basta. Abnormal ako. At unfair ako. Pero mahal ko kayo, no doubt. Babalik din ako. Nagbabakasyon lang. Sorry ang selfish ko. :((

A Star Can Wish

A lady

upwardly gazing,

just wishing,

to a star, she's wishing. 

A celestial body

to Earth he is staring,

also wishing,

a star who's wishing.

I look at you

oh, what a lovely beau

held my hand up high

though all I can do is sigh.

I've been looking at you

oh, what a lovely view

from above, I reach my hand

praying hard for you and I to bond.

Impossible it seems

but I've reached you in my dreams

impossible it is

for I woke up in a breeze.

Unreachable, I maybe

But for you, I'll go the distance

unreachable, you are baby

for reality is a resistance.

Blog Entry #6

July 31, 2012

Laro

Galit ako sa mga taong ginagawang laro ang pag-ibig. Yung natutuwa pag nakakapagpa-ikot ng isang tao dahil sa pesteng "kunwaring" pagmamahal. Ang daya lang nila. Sila natutuwa, nagiging masaya, at may satisfaction na nakukuha pero yung biktima nila halos mamatay na sa sobrang sakit. Ang daya lang. Bakit hindi na lang gawing fair ang larong ito? Kung una pa lang ay laro na ang habol niyo, bakit hindi kayo maghanap ng taong willing makipaglaro sa inyo? Para naman patas. Para sa huli, ikaw man o siya ang manalano ay ayos lang. Pareho naman kayong naglalaro eh. Hindi yung laging may nambibiktima at may nabibiktima. Ang daya. 

Naiintindihan ko naman na may mga rason kayo, may mga issues o kung ano man. Pero hindi kasi yun sapat. Hindi kayo dapat gumagamit ng ibang tao para lang sa kapakanan niyo. Wag kayong unfair. Wag kayong makasarili. Kung may mga issues kayo, humanap kayo ng professional help! Hindi yung inooppress niyo yung mga mahihina. Kung ayaw niyo ng professional help, humanap kayo ng mga kalaro na willing laruin yang peste niyong laro. Kung wala kayong mahanap, edi ibang paraan ang gawin niyo. Engage yourselves into activities na pwedeng maging outlet niyo. Magdrugs kayo! The hell I care. Damage yourselves pero wag kayong mandamay ng mga inosente. That's fuckin' unfair. 

Never play with emotions. Malaki ang nagagawa niyan sa tao. Pwedeng maisipan niyang magpakamiserable, magpakamatay o mabaliw. Tapos kayo masaya? Ang daya diba? Hindi naman pwedeng kayo lang ang masaya! Hindi pwedeng kayo lagi ang nananalo. And if I know, hindi naman talaga kayo sumasaya eh. Sino ba naman ang natutuwa sa mga ganyang bagay? Siguro sa una natutuwa kayo kasi nakakakuha kayo ng satisfaction. Pero di magtatagal, kakainin kayo ng konsensya niyo. Di magtatagal, kayo naman ang magiging miserable. So why toy with emotions? Walang nananalo sa lorong ito kaya itigil niyo na! Wag kayong tanga! Wag kayong bobo. You also deserve to be happy. We all do. So stop treating love as a game, bitch! 

Hindi ako galit. Nanenermon lang.

Blog Entry #5

July 30, 2012

Spiderman

Walang pakialamanan, kinikilig ako eh! hahaha. Di ko pa napapanood 'to at wala pa akong balak manood. haha. Kinikilig lang talaga ako. Wahahahahaha. Edi ako na baliw. :p

I've loved Emma Stone for like I don't know how long and honestly, I didn't know she's in a relationship with Andrew Garfield. Well, di ko nga alam na may nag-eexist pa lang ibang Garfield bukod sa matabang pusa eh. hihi. Anyhow, I love them both! As in I am so in love with them! They are so adorable and I am so in love with their relationship. In love, so in love with them! Ilang beses ko nang binanggit na mahal ko sila? haha. Wala pa sa kalahati yung sinusulat ko ahh. :)

Why do I love them? Eh kasi ang cute nila! Parang barkada lang. Parang naglalaro pero nakikita mo naman sa mga ikinikilos at tinginan nila na mahal na mahal nila isa't isa. Yung parang kahit di nila sabihin at ipakita, mararamdaman mo pa rin yung love. ADORABLE!! I love them. Ang mas nakakatuwa pa, hindi nila sinasapawan ang isa't isa. Di katulad ng ibang mga magkarelsayon na una pa lang makikita mo na kung sino ang domineering sa hindi. Sa kanila (sa nakikita ko lang ahh..) kasi parang nasa same level lang. Parang bahay-bahayan lang eh. haha. Tapos ang cute kapag nilalait nila isa't isa. Ang cute ng lahat sa kanila. Basta! I love their kind of relationship.One more thing, they don't really care whether they look stupid or crazy or whatever! Individually, the are admirable persons and together, they are THE BEST! haha. Parang they are really meant for each other. Ang ganda lang ng ganung relationship. 

Inggitere lang. Gusto ko kasi ganun lang na relasyon. Yung parang joke lang pero hindi. Yung sa paningin ng iba parang nagbabahay-bahayan lang pero between us pang forever talaga. I want a cute but serious relationship. Gusto ko ng lalaki na sasakyan lahat ng trip ko sa buhay pero magiging seryoso din kapag gusto ko ng matinong kausap. Gusto ko ng lalaking katulad ko lang. Baliw pero may sense. Gusto ko ng relasyon nila Emma and Andrew. In short, inggitera talaga ako. hihihi. 

Blog Entry #4

July 27, 2012

Naiiyak Ako

Anong bago? Eh iyakin naman talaga ako. Iyakin. Sobrang iyakin. Bagay na kahit kailan hindi ko mababago, hindi maitatanggi. Bagay na gusto ko mang pigilan, di ko magawa. Masyado lang talaga akong emosyonal na minsan kahit ang babaw, iniiyakan ko pa rin. Umiiyak pag masyadong natutuwa, naiiyak pag kinakabahan, naiiyak pag nalulungkot, naiiyak sa kahit anong kababawan man ang mangyari. Ganyan ako kaiyakin.

Pero ngayon, hindi sa mababaw na dahilan ako naiiyak. Ngayon, naiiyak ako dahil sa lumang issue na nasasaktan ako. Naiiyak kasi naaalala ko yung mga panahon na nakilala kita. Naiiyak kasi namimiss na kita. Sorry ah? Sorry kasi alam kong ayaw mo na iniisip at namimiss pa kita. Sorry kasi di ko mapigilang malungkot sa tuwing ikaw ang naiisip. Sorry kasi hindi ko kaya. Hindi ko kayang kalimutan ka agad. Sorry. 

Ang hirap kasi. Yung nasanay ako na araw araw kausap o katext kita. Yung nasanay na ako sa presensya mo, na kahit di pisikal ay ramdam na ramdam ko naman. Yung naging parte ka na ng buhay ko at tumatak na sa sistema ko. Ang hirap lang bitawan nung pagmamahal na meron ako para sayo. Ang hirap. Sobrang hirap.

Ang lalim kasi, Kuya. Oo nga't saglit lang pero sa maikling panahon na yun, ibinuhos ko lahat. Tanga na kung tanga. Mali na kung mali. Nagmahal lang naman ako eh. Sabi ko nga sa iyo at sa  mga kaibigan ko, minsan lang ako magmahal kaya itotodo ko na. Minsan lang din naman ako magpakatanga kaya go na lang. Tsaka wala din naman akong pinagsisihan. 

May mga natuwa para sa akin at meron din namang hindi. Mga natuwa kasi sa tagal nila akong nakasama, ngayon lang ako naging masaya to the point na nagniningning ang mata. At mga hindi natuwa kasi alam nilang mali ang pinasok ko, na nakakadisappoint knowing me na hinding hindi nagtotolerate ng mali. Sa panahon na naging parte ka ng buhay ko, naranasan kong matuwa, masaktan, magmahal, makutya, majudge, at kung anu-ano pa. Pero wala naman talaga akong pakialam nung mga panahon na yun. Ang importante lang sa akin ay masaya ako at may minamahal. Naging selfish ako for a while kasi gusto ko din namang makaranas na maging masaya at makadama ng pagmamahal.

Yun nga lang, hindi talaga pwede. Bukod kasi sa maling mali, marami pang hadlang. Hadlang na alam mo at alam kong hindi ko kakayanin. Bagay na siyang kahinaan ko. Bagay na kahit kailan, hindi ko mahahandle. Pero alam mo, naisip ko na gusto kong kayanin. Na gusto kong subukang maging malakas. Para sa iyo. Para sa iyo willing akong subukan. Willing akong masaktan ng sobra sobra. Willing akong maghintay hangga't may hihintayin. Para sa iyo wala akong pakialam kahit madurog man puso ko pag dumating yung araw na yun.

Pero sa tingin ko, hindi ko kaya. Hindi ko kayang maging lakas mo. Hindi ko kayang alalayan ka. Hindi ko kaya kasi mahina ako. Mahina kaya ayaw kong maging pabigat sa iyo. Alam ko naman kasi na darating ang panahon na dahil sa karupukan ko, pati ikaw ay manghihina. Pati ikaw madadamay. Kaya kahit masakit, sige na lang. Mas kaya ka kasi niyang alalayan eh. Mas kaya niyang iprovide mga kailangan mo. Mas malakas siya kesa sa akin. Mas kailangan mo siya.

Masakit. Sobrang sakit pero ito talaga yung tama. Siguro dumaan ka sa buhay ko para makaranas ako ng saya at makaramdam ng pagmamahal. Siguro dumaan ka sa buhay ko para turuan akong maging malakas. Siguro dumaan ka lang talaga sa buhay ko at hindi nakatadhanang manatili dito. Siguro ganon nga. Pero kahit na saglit ka lang na dumaan, habang buhay ka nang nakatatak sa puso't isipan ko. Hinding hindi ako titigil sa pagmamahal sa iyo. Siguro huhupa ang pag-aalab ng puso ko sa iyo pero hinding hindi mamamatay ang apoy ng pagmamahal ko. Gaya ng sabi ko dati, ikaw yung taong habang buhay ko nang mamahalin.

Naiiyak ako. Naiiyak ako at alam kong yun lang ang kaya kong gawin. Iiyak na lang ako. Iiyak hanggang sa mapagod ako at sumuko. Hahayaan kong masanay ako sa lungkot na ito para sa mga susunod na araw, linggo, buwan at taon ay puro masasaya na ang magiging alaala ko.

Blog Entry #3

July 25, 2012

Pag-ibig

"The greatest thing you'll ever learn is just to love and be loved in return." -- Moulin Rouge.

I was watching the film and got really fascinated by it. Apart from the grandiosity of the set design, the costumes, the choreography, the songs, the act and the script, I was bewitched by the portrayal of "LOVE". 

Mababaw kasi minsan yung pananaw natin sa pagmamahal eh. Konting di pagkakaintinidan, sinusukuan. Konting problema, katapusan na. Yung mga bagay na madalas nating ireklamo, wala yun kung tutuusin sa mga naranasan na ng iba. Walang wala, pero anong ginagawa natin? Nagmumukmok, sinisira ang kinabukasan, at ang pinakamalala ay tinatapos ang buhay. Mali. Maling mali. Oo pwede tayong masaktan, pero hindi iyon ang katapusan. Oo pwede tayong mabigo, pero isa itong aral kung saan pwede tayong matuto.

Maraming hadlang sa pag-ibig. Maraming epal. Nariyan ang oras na kapag hindi naibahagi, nauuwi sa ayawan na lang. Nariyan ang distansya na kapag hindi naitawid, sinusukuan ng nakararami. Nariyan ang hindi pagkakaintindihan na kapag hindi naayos, kayang lumikha ng gyera. Nariyan din naman ang mga magulan na minsan ay kumukontra, mga kaibigan na maraming sinasabi, mga taong dumadaan para lang manggulo, mga tao na kapag hinayaan nating pumagitna sa pag-ibigan ay lubhang makakasira. Maraming hadlang at marami ring epal, pero ang pinakamatinding kalaban ay ang kamatayan. Kapag ito na ang humadlang...kapag ito na ang umepal...kahit anong paglaban...talong talo ka na.

Marami mang hadlang, epal o kalaban, mayroon din naman tayong pwedeng kapitan. Nariyan ang isa't isa at higit sa lahat, ang Diyos. 

Blog Entry #2

July 25, 2012

Ayoko ng Boyfriend

I've read a blog in tumblr which really caught my attention. At gusto ko sanang gumawa ng version ko. haha. Inggitera lungs...

"No. I don't want a boyfriend who's gunna give me his sweater when I'm cold. He'd freeze his ass off. No. I don't want a boyfriend who will pay for everything I want. That's what my job's for. No. I don't want a boyfriend who calls me at 4am telling me he misses me. I'm sleeping, and he probably wants to be too. No. I don't want a boyfriend who is going to drop every corny line in the book. I just want someone sincere and truthful. I don't want your fairy-tale boyfriend who will sweep me off my feet. I just want a boyfriend who loves me for me, for every mistake and scar." -- Source: cherry-cheesecake

Ayoko ng boyfriend na parang Prince Charming sa fairytale. Hindi naman kasi ako prinsesa at mas lalong wala kami sa fairytale.

Ayoko ng boyfriend na gagawin ang lahat para sa akin. Tanga ba siya? Di naman ako baldado at kayang kaya kong kumilos.

Ayoko ng boyfriend na sobrang talino. Ayoko talaga. Baka kulang ang isang araw pag nag-argue kami.

Ayoko ng boyfriend na sobrang bait. Magmumukha lang na ako yung bitch.

Ayoko ng boyfriend na mayaman at bibilhin lahat para sa akin. Utang na loob! Di ako materialistic na tao.

Ayoko ng boyfriend na father material. May tatay na ako. Di ko na kelangan pa ng isa.

Ayoko ng boyfriend na bata. Hindi na nga pantay yung level ng thinking ng mga babae at lalaki, hahanap pa ako ng sakit ng ulo para mag-yaya?

Ayoko ng boyfriend na papatay o makikipag-away para sa akin. Ayoko mabyuda agad. At kung kilala mo, you'll know that I want to handle my fights on my own. 

Ayoko ng boyfriend na malaki katawan. Takot ako sa bouncer. Saktong muscles at abs lang, pasok na!

Ayoko ng boyfriend na sobrang gwapo. Hindi ako madamot pero ayoko din naman na madami akong kaagaw.

Ayoko ng boyfriend na perfect. Hindi kasi tayo bagay. Tsaka hindi ka kasi tao.

ANG SAYA NITO!! :)

Blog Entry #1

Jully 22, 2012

Buhay Estudyante ng Mahusay na Si A-ne

Ika-22 ng Hulyo, taong 2012. (Pagbigay. Di ko alam tagalog ng 22 eh.) Unang araw ni A-ne (tama, ang basa dyan ay aaa-neh) sa kanyang pagbabalik estudyante. Nag-enroll kasi siya sa isang review center para may maisagot sa exam na gaganapin sa Disyembre ng kasalukuyang taon. And exam na iyon ay magiging pinto niya sa pag-abot sa kanyang pinapangarap na propesyon. Ayoko na ng malalim na tagalog. Kay hirap!

Ayon nga, first day ni A-ne sa review classes niya at hulaan niyo kung ano nangyari? (pause for a few minutes...) Tama! Dahil mahusay siya, late siya. Hindi lang 5 minutes, hindi din 15, hindi din 30 at higit sa lahat, hindi isang oras. Alam niyo kung gaano siya ka-late? (wag na kayong mag-pause kasi pampatagal lang.) Hindi niya alam ang eksaktong bilang ng oras ng pagka-late niya, basta more than 1 hour. Hanep di ba?!

Gabi bago ang nasabing PINAGPALANG araw, kinakabahan na si A-ne. Andami niyang concerns...andaming ek-ek. Kesyo hindi siya marunong magcommute, hindi siya marunong mag-aral, at kung anek-anek pa! Kay arteng nilalang. Bago siya matulog, inayos na niya lahat ng gamit na dadalhin niya. Yung "yellow card", lapis na number 2, puting eraser, pulbo, alcohol, notebook, planner, mekap (shortcut ng make-up), wallet na may pera, ID, at kung anu-ano pa. Pero wag ka, inulit niya din lahat bago siya umalis ng bahay.

Nagising siya ng maaga kahit hindi naman siya nakatulog ng matiwasay. At dahil nga hindi sapat ang tulog, nakatulog ulit siya! Sayang yung inalarm eh. Baliw lang. Tapos nag-ayos na siya ng kakainin niya kasi importanteng may laman ang tyan para may pumasok sa utak, di ba? Tapos, naligo na siya ng mabilis, nagbihis at kumain. Marami pang nangyari, nakakatamad lang i-type. haha

Nang makarating siya sa sakayan ng mga van papuntang Lawton, sinwerte siya! kasi siya pa lang ang magiging pasahero ng L-300 na nakapila. Aba'y pinagpala! Sakay. Hintay konti. May isa pang sumakay. Ang tagal. Bumaba yung isa, nakakita ng jeep pa-Baclaran. Ang gaya-gayang si A-ne ay sumunod naman. Aba'y sinuwerte! Nakarating siya ng Baclaran ng mga 7:30 na. Naiiyak na siya kasi trenta minutos na lang at late na siya. Pero nanalig siya't nanampalataya. Sumakay ng FX papuntang Lawton at Yahoo! Trapik. Punyemas na mga nagrarally na yan. Ang tagal nilang nagposing sa ibabaw ng fly over sa may San Juan de Dios. Kaloka! Naiiyak na naman siya pero sabi niya, "Kaya ko 'to! Kahit ma-late ako ng 15 minutes ayos lang. Sana nga lang di lang ako ang late." Dininig ng Diyos ang panalangin niya. Umandar na ang mala-pagong na FX at sa wakas, nasa Lawton na siya! At sa wakas, alas otso na!. Mabuhay!

Masaya pa siya kasi hindi siya nawala. Mantakin niyong nakarating siya sa paroroonan ng di nawawala? Galing eh! Late nga lang. Ang bilis niyang maglakad. Paakyat ng overpass na lampas sa Morayta at papunta sa Building ni Dona Amparo. Yehey! Nakarating siya! Good news, di siya nag-iisa na late! Isa pang Good news! Alas siete pala ang call time niya....

At least nakapag-exam siya. At least nairaos niya. Na kahit nagkandaleche-leche ang umpisa ng araw niya at sobrang sakit ng katawan niya pagdating ng gabi, naitawid niya ang araw na ito. Salamat! :)

Ang mahusay na estudyanteng si A-ne,

BOW!

On Having a Boyfriend

Viber.
Wednesday.
July 18, 2012.
Minutes before nine in the evening.

B: Parang ayoko muna ng boys sa buhay ko sa ngayon. I mean, gusto ko muna mag pahinga. Haha!
C: Sabagay. Mas masaya single. Less complications. Less stress.
B: Nako. Baka kaya di ka nagkaka boyfriend, lagi mo sinasabi, "mas masaya single." Di ka tuloy ni God binibigyan ng boyfriend. Masaya ka naman pala ng ganyan. Hahaha! Peace.
C: Mas alam ni God kung ano nararamdaman ko kesa sa akin. :p

A conversation with my bestfriend. Funny that it sounds so familiar. I recall that back in high school, I've said the same thing -- "Mas masaya single," and I've always been saying that since then. May blog pa nga ako entitled "Single Yet Happy" eh. Not that I fear commitments or relationships. I just thought na pag single, less ang stress at complications. Kasi basically, sarili mo lang iintindihin mo.

I have also thought about what she said na "di ka tuloy binibigyan ni God ng boyfriend" before pa niya sabihin. Honestly, naisip ko na baka nga wala kasi lagi kong sinasabi yun. Since that realization, I changed my prayer into "Lord sana may dumating din na magpapakilig sa akin." And if you've read my previews posts, makikita niyo na meron namang mga dumating kaya nga lang di nagtatagal. I've changed my prayer again into, "Basta Lord, alam mo na. Pag hindi siya, sana wag nang tumagal." Tinutupad Niya naman. haha. I've fallen in love pero dahil alam Niya na di yun ang para sa akin, di na Niya pinatagal.

Again, I do not fear commitments nor relationships and most especially, I am not a man-hater. I'm just not fond of investing feelings into something that I know will never last. Sayang sa energy! Sayang sa oras. Surely, I've tried to hangout or flirt a little pero bumabalik pa rin sa "ayoko ng short-time lang... ayoko ng laro."

Bottom line? Hindi sa ayoko sa lalaki o sa relasyon, ayoko lang talaga na pumasok sa sitwasyon na panandalian lang. Kung darating, go! Kung hindi, steady lang ako. But as of now, I would rather be on my own. I don't think I'm capable of giving chances to anyone. Not yet... not now... not soon. When? I don't know! Who are we to know? Darating din yan. At kung dumating, sana yun na.

A Year Older

Isa na naman taon ang nadagdag

Edad ko ngayo'y nakakabagabag

Kung noon ay atat tumanda

Ngayo'y nag-aasam sa muling pagkabata

Ngunit ako'y nang-eechos lang

Pagkat sadyang lakas trip lang. 

hohoho. :p

HBD to me.

Well, inexpect ko na "JUST Birthday" lang at hindi "HAPPY Birthday," pero naging masaya naman ako sa araw ko na ito.

Woke up early to attend a gathering of CFC at doon na rin kami nagsimba.

After a long time, ngayon na lang ulit ako nag 'mascara' bilang nasira ko yung sa akin. haha

First time ko ulit mag-ayos ng maayos. (Ano daw? haha)

Ngayon na lang ulit ako nakasaksi ng meeting ng KFC. Nakakamiss!

Ngayon lang ulit ako namaos sa kakavideoke.

Ngayon lang wala ako masyadong bisita. (Awww..)

Kulang, pero masaya. :)

And here are some moments captured for the day.

Bortday Gurl! (Yuck, ang jeje ko. haha)

Simpleng handa. (Ako gumawa nung Carbonara!! :D)

KFC. (Hindi yang fastfood chain ahh. Kids for Christ yan. Ay actually, ROCK yan. Reach Out Christ to Kids ata ang meaning. Not sure.)

Whatever Faces with my Bro!

Ipilit ang pagkanta at pagtawa ng sabay. Namaos tuloy. (Ew! Kita tan line ko sa legs. haha)

Lafang lang ng lafang. :)

At syempre, mawawala ba ang birthday wish/es? Eto ang mga gusto ko sa panibagong taon ng buhay ko.

1. Ang sumexy. Ng bongga! I want my body to be as toned as Iya Villania's. Ambisyosa lang. :)

2. Lipsticks of all shades. Ang OA. haha. Pero sana makabili pa ako ng madaming lipstick. 

3. Pumantay na kulay ng legs ko. Kapika na yung tan line ko eh. haha

4. Maging maayos ang pagrereview ko at eventually makapasa sa NMAT.

5. Makapag-enroll next sem para sa mga kailangan kong subjects for med. At makapag-med na!!!

6. Magkaspecial someone. Pero sana yung tatagal at kung pwede yung siya na talaga.

7. Maka-uwi si BexFriend ko. :)

8. Maging healthy ako at ang mga minamahal ko.

9. I wish that my life would matter. 

10. Maging masaya. Masaya in all aspects of life.

Gusto ko din magshare ng mga kakatwang kwento sa araw na ito.

*Pag bente-uno na, usapang pagpapakasal na ang nagaganap? Naloka lang naman ako sa usapan namin kanina bilang tungkol talaga yun sa akin at sa pakikipagrelasyon ko. haha. Eh ano ba? Hindi naman sa di ko inaasam magkaboyfriend at mas lalong hindi ako nagmamadali. Sabi nga ni Tita, "wag madaliin at i-enjoy muna ang pagkadalaga." Korek!

*Pag-uwi sa Ilocos. Di naman nakakatawa. haha. Kaya lang nakakatuwang asarin yung pinsan ko eh. Kitang kita sa mukha niya yung inggit nung sinabi namin na sasama kami papuntang Ilocos eh. Lakas trip talaga ako.

*Videoke. Kaloka lang. Namaos ako at sumakit ulo ko eh. haha. Pagsabayin ba naman ang pagkanta at paghalakhak ng parang walang bukas eh. :p

*Ang lungkot ko. Oo, nakakatawa yun. haha. Kasi lagi akong malungkot pag birthday ko. Pag month of July, in general. Ewan ko din. Siguro kasi malamig at maulan. Seasonal Affective Disorder a.k.a Winter Blues! Arte ko lang. haha

Yun na muna. Basta masaya naman ako kahit hindi kumpleto ang kaligayahan. Baliw lang eh, 'no? haha. Kasi naman. I feel incomplete. Parang ang sabaw lang ng buhay ko. Nagbabalik-tanaw kasi ako, tapos parang wala pa akong nararating. Alam ko, bata pa ang bente-uno para sa mga iniisip ko at di dapat ako nagmamadali, kaya lang kasi gusto ko yung mararamdaman ko na tumatatak ako sa mundo. Tsaka parang ang dami ko dapat na ginawa na di ko ginawa. Hay. EMO! haha. Basta, I should be a better person lalo na't di na ako bumabata. I should start planning. I should regulate my being "bahala na" person. Wahhhaahhhh!!! At maging masaya dapat ako dahil sa sarili ko at wag sa iba maghanap ng kaligayahan. I should also be independent. Mahirap na, di ko pwedeng kapitan ang mga tao sa paligid ko sa lahat ng panahon. 

A year older and hopefully, a better me. 

:)

Happy Happy Birthday!

9th of July 2012

Di na ako dadaldal. Eto na 'to. Pictures agad! :p

Yun lang. Baboosh! Had fun. Good food. Awesome people. Nice drink.

Happy Happy Birthday sa pinsan ko~! :)

At The Top

Lahat naman ata inaasam na makarating sa rurok ng tagumapay. Maabot ang matatayog na pangarap. Makamtan ang matagal nang hinahangad. YUCK! Ang lalim lang. haha.

I guess I am not one of these people -- striving for success. Not that I do not want to succeed. Its just that I never desired to be on top. There have been lots of opportunities for me to be there -- on top -- pero choice ko na magsettle kung nasaan ako. Bakit? Eh kasi ayoko ng pressure. Ayoko ng stress. Ayoko yung ipipilit ko at gagawin ko lahat para lang makuha yung kung ano mang gusto ko. Kung ano marating, keri na lang!

Mediocrity is the term. I know I can be a lot better, but then I choose to be just good enough. Yung iba nababaliw at nafufrustrate kasi di perfect ang lahat pero ako, hindi. Ay mali! Oo, nababaliw din ako at naghahangad ng perfect kasi subconsciously, perfectionist din ako. Ang kaso, di ako yung tipo na nagsastrive  to get perfection. I value mistakes. I embrace flaws. Kasi alam ko na in that way, I will learn. Pero narealize ko na mali rin. Hindi ako dapat nagsesettle sa ganito lang. I should dream big and at least strive harder to achieve what I dream of. Pressure's fine and so is stress, as long as you can handle it. Gaya ng pag-value at pag-embrace ko sa mistakes at flaws, I can learn a lot from pressure and stress.

In conclusion, "At The Top" is kind of cool. I should try to be there someday! :)

Standards

June 27, 2012. I was watching House M.D. and on its Season 5, Episode 12 entitled "Painless", there is this dialogue between Lisa Cuddy and James Wilson that struck me.

Wilson: Why do women always do that? 

Cuddy: Fail? 

Wilson: Create ridiculous standards that no human could meet, with your careers, with your kids. You got to be more like us men. 

Cuddy: Be lazy? Blame others? 

Wilson: Get help! Most men in your position have a deputy and two assistants at work, and a wife and two nannies at home. You’re not superwoman. Don’t be a martyr.

Natawa na lang ako pagkapanood ko nito. Eh paano, sobrang totoo. Women tends to be overly idealistic. Standards sa buhay, sa love, sa lahat!! Tapos kapag nag-fail, todo disappointment ang inaabot. Well, its our nature to be somewhat perfectionist. We don't settle for less, we overdo things, we aim high, we make sure that everything (if possible) is perfectly handled. Hindi naman 'to absolute truth. Ewan ko. Hindi nga siguro lahat ng babae ganito. Ako kasi, aminado na may pagka-idealistic. Scratch that! Idealistic talaga ako. Hindi nga lang severely idealistic. Honestly, hindi ako aware na ganun ako kung wala pang nagsabi sa akin. Kaya nga nirecall ko yung "ako" dati at ngayon.

I have this experience wherein my teacher told me to throw my gum, and then I asked "dito po?" referring to the window beside me. Tangang-tanga ako sa sarili ko noon kasi ang bobo nung tanong ko. Honor student pa naman ako noon. Malamang nainis din yung teacher ko. Zero waste kasi sa school namin and I'm well aware about that, but then I still asked that question. I really felt stupid. Doon nga ata nagstart yung ayoko-ng-parang-tanga-feeling eh. Consistent din akong "honor student" before kaya nung biglang nawala, iyak ako! I have set this standard of being on top and when I failed to reach it, I got so disappointed on myself. Ayun tuloy, di na ako nag-aral. haha. I mean I still still study, pero di na tulad nung dati. Medyo nagpabaya ako at sobrang pinagsisisihan ko yun. Di na kasi ako marunong mag-aral ng maayos hanggang sa gumraduate ako ng college at ngayon nga na mag-rereview ako, kinakabahan ako ng sobra!

I've also realized na ang taas nga talaga ng standards ko. Kaya siguro kahit hindi ako ang leader, nag-eemerge pa rin yung leader-in-me. Good thing, hindi yun nakakasagabal sa group activities. Kahit pa kasi may pagka-bossy ako, hindi yun nagiging conflict. Nung minsan nga na napili akong leader ng "bigkas" committee sa class project namin which is Bigkasadulawit, nag end up as ako na din yung parang overall leader kahit di naman. Nakakahiya nga sa overall leader namin eh, nacompare kasi kami. Pasensya! Likas na bossy lang. Sa sobrang higpit ko that time, naapektohan yung friends ko. Pag ako kasi yung may control, I make sure na everything is in place kaya naman walang kaibikaibigan. Namisunderstood yung ganun kong attitude kaya muntik nang magkalabuan yung pagkakaibigan namin. Buti na lang sensitive ako para mapansin yun. I tried to make a way para maayos yung gusot. Lesson of the story, wag OA sa standards kasi may ibang naaapektohan.

Sa relationship din, mataas ang standards ko. Unahin natin ang friendship. I have tons of acquaintances, a lot of friends, a number of close ones, but I only consider a few true friends. Takot ako sa attachment. Ayokong maattach ng sobrang kasi I get disappointed dahil may standards din ako sa friends. Like, I assume na kilalang kilala na ako ng friends ko kapag sobrang close na kami to the point na tanggap niya lahat sa akin at kapag may isang pagkakataon na hindi pala, sobrang nasasaktan ako. Nung highschool ako, I got into a "fight" with a classmate. Ang pangit nung sitwasyon kasi ang akala ng iba lalaki yung dahilan kaya kami nag-aaway. Sobrang misunderstanding! Nagcomment lang kasi ako noon na sobra siyang close sa guys na ang pangit na tignan. Nakarating sa kanya na ang dating ay nalalandian ako sa kanya when in fact, concerned lang ako.  Kakampi niya yung ibang guys, kakampi ko yung ibang girls. Chaotic! Muntik ko pa siyang masapak noon sa sobrang pikon ko nung nag-eefort kaming ayusin samantalang siya parang feeling api. Umabot sa point na kinausap na kami ng class president namin na friend ko. Ang setting, nasa may balcony kami nung president namin, ako, yung girl, at yung guy na akala ng iba ay pinag-aagawan namin. Sabi ko noon sa sarili ko, ayos lang kahit magkampihan sila nung guy kasi kasama ko naman yung friend ko. Little did I know, najudge na ako nung friend ko. I got hurt that I almost breakdown. I felt that same feeling nung nagkaroon ako ng conflict sa thesis partner ko na friend ko din. Ang nangyari naman noon, may mga reklamo siya about sa akin na nasheshare niya sa iba naming friends. Syempre yung friends ko, maniniwala sa mga sinasabi niya kasi wala naman silang alam at wala din naman akong alam. Ang akin lang, kung may reklamo siya, pwede niya sabihin sa akin at hindi yung parang napagkaisahan na ako dahil sa ang dami nang nasabi against sa akin tapos di ko man lang nadefend sarili ko. Sobrang nagtampo ako noon. out of seven, isa lang nag-open sa akin. To think na kilala naman nila ako. Sa ngayon, dalawa lang ang may alam ng saloobin ko at hanggang ngayon di pa namin nasettle nung thesis partner ko yung issue. Mukhang okay naman kami eh, kaya okay na yun! :) Di na lang ako mag-eexpect sa susunod.

Sa ibang klaseng relationship naman tayo. Kung anong relationship yun, aba ewan! haha. Dati may listahan ako ng mga pamantayan ko sa mga lalaki eh. Oo, choosy ako! Parang ang ganda ko eh. haha. Basta ang general na standard ko ay "I would never settle for anyone less than me." Oha!! Syempre dapat yung magiging 'someone' ko ay kayang higitan yung mga nagagawa ko. Pinaka-importante yung maturity. Dapat mas mature yung lalaki kesa sa akin at dapat siya ang magdala ng relasyon. Dapat mas pasensyoso kasi wala akong pasensya. Dapat mas may alam sa buhay kesa sa akin. Mga ganun. Pero ayoko ng mas matalino sa akin. haha. Gusto ko saktong matalino lang. Tapos importante na pwede ko siyang maka-usap sa kahit anong aspeto ng buhay. Gusto ko kasi ng may konting diskusyon, konting palitan ng ideas. Kaya dapat may sense kausap! Dapat mas matangkad, mas matanda, mas malakas (kasi nambubugbog ako. haha). Basta, madami pa! Sa sobrang dami, walang nakakameet. Ayan tuloy, single! haha. Sabi nung iba kong friends, hindi na daw tao yung hanap ko. haha.

So, ano bang point ko? Simple lang! We may have standards and we may be idealistic, but we should keep in mind that this should not limit us. Hindi tayo dapat mamuhay ayon sa mga pamantayan natin. Pwede itong maging batayan kung paano natin gustong mamuhay, pero hindi dapat ito makahadlang sa mga posibilidad ng buhay. Eh? Ang lalim?? haha. Yun lang. :)

Snap Out Of It!

Sa tuwing may problema tayo, ang daling sabihin na "ayos lang yan", "lilipas din yan", "magiging okay din ang lahat." Positive statements na sobrang daling sabihin pero napakahirap isa-buhay. Bakit? Kasi you can't "JUST" snap out of it! Everything needs to undergo a process. Hindi lahat magiging okay agad-agad. Sana nga ganun lang kadali, kaya lang hindi talaga eh.

Dumating sa punto na napaka-positive ko. Yung kahit may problema, sasabihin ko sa sarili ko na "keri lang yan!" Ang sarap nga mamuhay ng ganun eh. Parang ang saya kasi kahit ang daming iniisip. Na kahit ang chaotic ng paligid at gusto mo nang magwala (na gawain ko talaga dati), hindi mo gagawin kasi nga you always choose to be positive. Magandang attitude yun. Good outlook in life, ika nga. Tawanan ang problema. Ganun! Ang saya nun! Pero narealize ko na hindi ako yun. Na minsan masarap ding magpakalunod sa problema, sa kalungkutan. At nasa ganung state ako ngayon.

Ang unfair ko kung tutuusin. Marami na kasing nagbago at naapektohan. Yung pagtulog ko, sobrang distorted na. Yung pagkain ko, sobrang abnormal na. Yung pakikitungo ko sa mga tao sa paligid ko, affected na. SORRY. Feeling ko kasi kailangan kong mag mukmok eh. Parang kailangan kong magpakalamon sa kalungkutan. Minsan lang naman eh. Babalik din ako sa "POSITIVE" na ako. Pagbigyan niyo na lang muna ako. I'm okay, but I'm still not perfectly okay. If you know what I mean. I'm okay kasi ako ito, si Claire, na laging okay at laging kaya ang lahat. Pero I'm still not perfectly okay kasi ako ito, si Claire, tao lang din. I just can't snap out of it kasi in order for me to move on, I need to live with it. Sana lang kapag okay na talaga ako, anjan pa rin kayong mga hindi ko napapansin sa ngayon. Again, sorry.

Random Facts

1. My name's Claire. Yun lang. De, joke! haha. Basta masyadong mabait yung pangalan ko. Pang santa.

2. I'm the eldest. So, bossy ako at control freak.

3. 21 na ako sa July. I can say that I am mature, tho may times na parang nagreregress ako. hihi. Normal lang yan! I've been matured all my life so, might as well be childish once in a while.

4. I hate pink. I just thought its too girly. I used to like blue kasi its not girly. haha. I love green. SUPER!

5. My masculine side is way dominant than my feminine side. Hindi naman ako lesbian. Sadyang boyish lang. Yung tipong I can hang out with boys na walang halong malisya. Kahit makipag balyahan pa sila sa akin. :p

6. I'm sarcastic. Deal with it! Sasabihin ko kung anong gusto kong sabihin directly or indirectly.

7. I embody the word "EXTREME" and I'm talking about "hot and cold", "good and bad". Bakit? Eh kasi seryoso ako pero patawa, tahimik pero madaldal, mature pero childish, suplada pero friendly din, masungit pero mabait, basta baliw! haha

8. I love coffee. Mapa-black, creamy, sweet, hot, cold, solid, liquid, gas, whatever! Basta kape.

9. I have a sweet tooth.

10. Hindi ako kumakain ng buko na niluto. e.g. macapuno, bukayo, pan de coco, buko pie, buko tart, etc.Fresh lang gusto ko.

11. I've had a boyfriend and I've been in love twice, but I can say that I have never been in a real relationship. Don't effin' ask me why! Haha. AND, I have never been courted. EVER! There have been attempts, tho. Di nga lang ako pumayag.

12. I am more idealsitic that realistic in every aspect in life. I am a little perfectionist, pero konti lang. Yung parang subconsciously, gusto ko lahat tama.

13. Mabagal ako kumain. Hindi dahil mahinhin ako o dahil conscious ako sa figure ko. I just want everything masticated, maybe to avoid choking or whatever. Pero ang oa ko daw kasi pati lugaw, oatmeal at ice cream nginunguya ko. haha

14. I unconsciuosly have this weird process of eating. As per observations of my friends, ganito daw: separate ng kanin from the rest, mejo i-form ito, kuha ng ulam, ipatong sa kanin, spoon it at pag may nahulog, balikan. Seriously, I have no idea that I eat this way. :p

15. I have tons of friends, but I have some whom I consider true friends.

16. I nag a lot. Lalo na pag mahal kita (family, friends, pero hindi sa jowa) kasi para akong nanay. Pag may mali ka, di kita tatantanan hangga't makuha mo point ko. However, if you'll play my role, asa kang pakinggan kita. haha. Joke lang. Nakikinig naman ako, pero ako pa rin nasusunod. Bakit, hindi sa jowa? Ewan. haha. Understanding ako eh! Pero deep inside, gustong gusto kong magdemand, mag-impose, at mag-nag. Yun lang, di ko talaga gawain yun. :D

17. Mababaw ako. Madaling matawa, kiligin, mapikon, maiyak, mababaw. Bow!

18. I'm strong because deep inside I'm weak. Nuff said.

19. Iyakin ako. Iyak pag masaya. Iyak pag malungkot. Iyak pag galit. Iyak pag frustrated. Pero alam ko kung kailan at saan ilalabas luha ko.

20. I hate the rain. Sorry, I'm unfair kasi di naman niya ako inaano. haha. Ang lungkot kasi pag umuulan. Parang umiiyak yung langit. Tapos ang kulimlim at ang lamig pa. Sobrang gloomy. Nakakahawa.

21. I'm afraid of heights. But then again, I like rides. Space shuttle, Anchor's away, roller coasters, except Ferris Wheel. I can handle being on top as long as hindi stagnant. Maisip ko pa lang na nakadungaw ako from a higher place pababa, mamamatay na ako! Weh, OA! haha

22. I'm a cussing machine. Pero di naman maya't maya, madalas lang. hihi. Eh paano, deprived akong magsalita ng bad word nung bata. Ni hindi nga ako masyadong sumasagot sa magulang eh.

23. Mataas pride ko.

24. I don't like party songs that much. Mas gusto ko yung mejo slow and emo.

25. Ayoko ng July, December at February. July kasi maulan at birthmonth ko. December kasi ang lamig-lamig. February kasi ang cheesy! haha. Babaw!

26. I love doctor House. His bluntness, his rudeness, his childish antics, his every evil-ness. I love him! haha

27. I like men not boys. Gusto ko ng mas matanda sa akin, mga 4 years at most. Sige na nga, pwede na din 5! :) Kasi naniniwala ako na level ang maturity ng mga babae ay ahead sa mga lalaki.

28. Paranoid ako. At hindi ko alam kung paano ieexplain. haha

29. Gusto ko ng kuya. Isang lalaki na magguguide sa akin, magpoprotect, magmamahal. Pero dapat walang malisya. :D

30. I am so random. At one point, I like this then moments later, iba na naman.

31. Madali akong kausap. Kunyari sasabihin mong ayaw mo na sa akin, "okay" lang isasagot ko. Di na kita kukulitin kung bakit o paano o kung ano man. Basta madali ako kausap.

32. Seryoso ako. Ayoko mag-explain kasi alam kong di kayo maniniwala.

33. Hindi ko ugaling mangulit para magsabi ang isang tao. Basta kung ano lang sasabihin niya at kung ano lang isasagot niya sa tanong ko, yun na yun.

34. Madali akong maattach. At once na maging attached ako sa isang tao, malulungkot na ako pag nawala siya sa akin. Madalas din akong magdetach. Kasi takot akong maiwan. Kaya ang tendency, una pa lang magdedetach na ako para di sobrang sakit pag iniwan na ako.

35. Di ako marunong tumanggap ng compliments. Madalas tatawanan ko lang yun o kaya tatanggihan. :p

Ako Pa!!

Ang daya lang. Yung tipong minsan ka lang magmahal, masasaktan ka pa. Ang daya! Pero kung iisipin, kalakip naman talaga ng pagmamahal ang kabiguan eh. Hindi naman pwede na puro saya lang. Happy endings are rather ideal than real. haha. Tunog bitter ba? Di rin! :p

Ano nga ba ang drama ko? Wala naman. I'm just hurting. haha. Pero okay lang naman ako. Ako pa! Strong ata to. Dati nga may nagsabi na nakaka-tibo ako eh. Nakaka-tibo daw kasi ang brave ko. Nakaka-admire na kahit ano di ko inuurungan. I got flattered, pero parang ayoko na din. Nakakapagod kaya maging matapang. Kaya I've decided to loosen up! If you'll ever meet my friends from highschool at mga college friends ko tapos tinanong mo sila kung paano ako noon at ngayon, most probably ang isasagot ng HS friends ko ay mataray, masungit, moody, at kung anu-ano pang negative. Pag yung college friends ko naman ang tinanong niyo, ganun din ang isasagot! hahaha. Ano feeling niyo, mabait ako? Well, think again! hahaha. Ang difference lang naman ay yung level eh. Nung high school, oa yung pagkasuplada ko at nung college, tolerable na. :)

Pero hindi pa rin yang ang ineemote ko. Eh ano pa nga ba, edi heartbroken nga! Muntanga. Ang baduy eh. haha. Kwento ko lang. Dalawang beses pa lang akong nagmamahal sa edad kong bente. Perslab ko ay nung summer before mag third year highschool, pero parang joke time lang. haha. Typical highschool love story. Inasar lang kami, naging love team (ang corny, promise), naging close, nadevelop. Ayun! Boring. Charot! hahaha. Ang saya kaya dati! PEE BEE BEE TEENS ang dating! hahaha. Ganito yun, classmates kami nung first year at seryoso, di ko siya kilala. Sa mukha ko lang siya kilala kasi buong buhay namin dun na kami nag-aral. haha. Ang baliw ko kasi nun, pinaninindigan pagiging suplada kaya mga second quarter ko na nakilala lahat ng classmates ko. hahaha. So, how did it all started? Aba malay! Crush siya ng bestfriend ko that time, saka ko lang siya napansin nun, tapos nagulat nalang ako na crush ko DAW pala siya. Kaloka. hahaha. Tapos instant loveteam kami. As in, lahat ng gawin may karuktong na "ayeeeee"! Buti nalang mabait ako, naging close pa kami. hahaha. Tapos nung second year, classmates ulit kami. Aba syempre di pa rin namamatay ang issue sa amin. Not until may nagkacrush sa kanya na iba. At talagang nacompare pa kami ni girl. Anyhow, nagpaubaya na ako nun (charot!) tapos sa bestfriend niya ako nagkagusto. Sa sobrang close namin, sa kanya ako nag-oopen about sa bestfriend niya not knowing na may gusto pala siya sa akin. hahaha. At dahil humahaba na kwento ko, ang ending ay naging kami din. For a month or two lang naman. Parang summer fling ang drama! Pero minahal naman niya ako at minahal ko din siya, nung di na kami. haha. INTRO lang to sa drama ko. haha. Ang drama ko kasi talaga ay yung bagong minahal ko...

Yung second and latest kong minahal ay itago natin sa pangalang SIYA. Bawal kumontra. Kwento ko to eh! hihi. Nakilala ko siya sa tabi-tabi lang. Actually dito. Tama, dito nga. Eto oh. Chos! Nakilala ko siya dito sa wattpad. Kaloka! Who would have thought na pwede kang magmahal ng taong di mo naman nakikita? Di ba? Crazy! Parang "Hey, I just met you! And this is crazy, but here's my number. So, call me maybe" LITERAL! Kidding aside, di ko naman naisip na magugustuhan ko talaga siya to the point na mamahalin ko. Una kasi akong nainlove dun sa character ng story niya. Tsaka syempre sa story mismo. Manghang mangha ako sa talent niya sa pagsusulat. SOBRA! Edi syempre nagfan na ako. Idol eh! tapos nagkakachat na, naging close na, naging crush pa, at di lang dun nagtapos, minahal ko pa. Di ko i-eelaborate ah. Hiyang hiya naman daw kasi si ako. The bottom line, I loved him and I still do. Ang siste, bawal na pagmamahal ang peg! So, umpisa palang alam ko nang di magtatagal. Di ko nga inexpect na aabot ng two months din ata. Nung nakwento ko nga sa iba kong friends, parang gusto na nila akong ipatapon sa Basilan para mailayo sa kahibangan ko eh. Pero dahil nakita naman nila ang kakaibang ningning sa mata ko (di rin ako naniniwala dati, pero yan talaga term nila. haha), hinayaan na nila ako. Ang sabi pa nila "minsan ka lang namin makitang ganyan kasaya kaya susuportahan ka namin, pero di pa rin kami boto." Di pa nilubos eh noh? haha. Ang sabi ko pa, "tama! Minsan lang ako magmahal kaya lulubos-lubusin ko na." Kakaiba kasi 'tong taong to. Minsan ka lang kasi makakatagpo ng lalaki na kikilalanin ka hanggang sa hibla ng kalamnan mo. Echos! Ang OA na. hahaha. Pero kasi ganun yung feeling ko. Bakit, yung jowa mo ba binabasa yung blogs mo? Binabasa at iniintindi din ba niya yung stories mo at kung ano ang posibleng pinaghugutan mo nito? Di naman di ba? Kaya sobrang nafall talaga ako. Yung tipong wala na akong pake kahit pa mali. Wala akong pake kahit walang kasiguraduhan. Basta alam kong mahal ko siya at mahal din naman niya ako, gora lang! Hindi din naman naging kami. Ayoko ngang maging kabit! Okay na yung "parang kabit" wag lang talagang official na kabit. haha. Pointless, alam ko. Pareho lang yun eh! hahaha. Eh bakit ba! Eh sa nagmamahal ako eh. "Hindi ako martyr, at hindi din naman ako tanga. Sadyang nagmamahal lang talaga." 

At gaya nga ng lahat ng love story, nagtapos na din yung akin. Malungkot ako syempre. Di naman ako bato. Pero honestly, okay lang ako. Yes, I am hurting. Pero hindi naman ako miserable. Saktong "aw! Paksyet! Pakamatay nalang kaya ako?" lang. hahaha. Joke lang. Marami pa akong gustong makamit sa buhay. Hmmm.... exactly one week of crying every night. Tagal noh? Eh sa nakakaiyak eh! haha. Nagsimula kasi sa indifference na umabot ng isang linggo tapos saka lang ako nagtanong. "Masasaktan ka lang ng todo..." That was what he said. Iyak ako nun! Kung ako lang kasi, kaya ko namang maghintay eh. Willing akong masaktan. Matagal na akong prepared masaktan. At kahit pa wala sa bokabularyo ko ang PATIENCE, handa akong maghintay hangga't meron akong hihintayin. Gusto ko pa sanang ipilit eh. Pero ang hirap kasi kung mag-isa ka lang na lalaban. Kahit gaano mo kayanin, kung wala ka namang kakapitan, susuko ka din. Hindi ako bitter. Hindi ko sinulat to para kaawaan ako or para kamuhian siya. Wala lang. I just needed to vent out. Masakit eh. Tsaka mahirap. Iiiyak mo bago ka matulog para kahit paano eh mabawasan yung dinadala mo pero pagkagising mo sa umaga, andun pa rin eh. 

Yung totoo, ayokong mawala or maputol yung communication. Gusto ko sana yung andito pa rin ako para sa kanya. Kahit hanggang friends lang. Kahit hanggang little sister lang. Di sa pagpapakatanga ahh. Alam ko naman na tsaka tanggap ko yung sitwasyon. Hindi ko lang talaga kaya na agad agad mawala na ako sa buhay niya. Syempre kahit paano may pinagsamahan din kami at masasabi kong malalim yun. Nakakapanghinayang na mawala. Tsaka mahal ko yun at habang buhay ko siyang mamahalin. May dumating man na iba na mamahalin ko din, never mawawala yung pagmamahal ko sa kanya. Meron kasi talagang tao na forever na natin mamahalin at para sa akin, siya yun. Don't ever think na magiging unfair ako sa susunod kong mamahalin. Deal with it! Lahat ng minamahal natin, habang buhay nang nasa puso natin. Hindi namamatay o nawawala ang love. Natatabunan, oo. 

Oi ikaw, I love you! Okay lang kahit di mo na ko mahal. Care ko?! Basta mahal kita. Sana maging okay ka. Sana malampasan mo yan. Kung mababasa mo 'to, gusto ko lang iparating sayo na andito lang ako. I'm just a text away. :) Miss na kita. hahaha. Nakaka-iyak naman. Yun lang.

Lastly, gusto ko lang talagang sabihin na OKAY LANG AKO.....

"Ako pa! Kelan ba ako di naging okay?!" 

With a smile, 

Cai.